17 RA-RA WIE BEN IK…

 

‘BIJ JEZELF BLIJVEN’

EHHH…

Ik kan mij een aantal vergelijkbare settings voor de geest halen in mijn leven, waarin ik eigenlijk geen idee had… Ik wist dat er iets van mij gevraagd werd, dat het de bedoeling was dat ik iets zou behoren te doen, maar echt, het was gewoon een soort van vacuüm waar ik in terecht kwam; een ongedefinieerd niemandsland, waarin ik geen flauw benul had wat daar de bedoeling was…

De Meesten van ons, die in een disfunctioneel huishouden zijn grootgebracht, zijn voornamelijk gewend om op de buitenwereld gericht te zijn. Ze stemmen zich voortdurend af op wat er om zich heen gebeurt, om zodoende veiligheid en enigermate een gevoel van controle te ervaren binnen de chaos. Zo zijn wij in feite jaren lang op topsport niveau getraind om onze wereld niet enkel te pleasen, maar ook om deze te bespelen. We proberen de uitkomst zo veilig mogelijk te houden, of de ingeschatte schade te beperken.

In mijn geval heeft dat opgeleverd, dat ik super veel vaardigheden heb ontwikkeld. Ik kan echt ontzettend veel op verdienstelijk niveau. Ik red me in meer dan 5 vreemde talen, heb een aardige wiskunde knobbel, ben muzikaal niet geheel onverdienstelijk, deed het erg leuk in de horeca, kan best een stukkie toneel regisseren, ik schakel als toneelspeler zonder mijn hand om te draaien van Paus naar gebakken ei,  weet van wanten als het op timmeren aankomt, sta bij sommigen te boek als kruidenvrouwtje, kan je erg veel vertellen over voeding, heb een stevig onderlegde medische basiskennis, heb op sportief gebied kansen gehad om hogerop te komen, werd op de theaterschool gezien als aanstormend talent, haalde de ene na de andere lovende evaluatie op mijn studie Haptonomie en kon zelfs best een stukkie meepraten over de wereldpolitiek.

En wat had ik er aan?

Niks

Nada

Noppes

Niente

Zero…

En waarom niet? Omdat ik het niet neergezet kreeg. Omdat ik er geen levensvatbare draai aan wist te geven, omdat het niet echt voelde alsof ik het was, die deed wat ik deed…

Omdat al mijn acties een voortvloeisel waren uit mijn reactie op wat ik dacht dat de omgeving van mij verwachtte!

Ik heb ontelbare keren gehoord: ‘

-‘Ja, maar Willemijn die heeft zo veel talenten, die heeft gewoon voor het uitkiezen wat ze wil!

-‘Ja, die Willemijn is zo’n sterke, zelfstandige, zelfbewuste vrouw, die hoeven wij niks te vertellen, die komt er wel!’

-‘Maar Willemijn toch, waarom vergooi je al je talenten en laat je alle kansen aan je neus voorbij gaan? Doe toch eens iets!’

-‘Maar Willemijn, wát is dan jouw theatrale handtekening? Laat je eigenheid maar eens wat meer zien, je bent er immers eigenwijs genoeg voor , hahaha”

-‘Je mag je meer gaan bewegen vanuit je basis Willemijn (studie Haptonomie)’

 

MAAR DAT IS HET!

Jullie, het leven, de wereld en ik zelf wilden allemaal dat ik mijn eigenheid neerzette, mijn handtekening schreef, mijn basis vorm gaf… MAAR IK HAD GEEN IDEE WAT DAT WAS!!!

Ik realiseerde mij dat ik helemaal geen lievelingskleur had, want ik kleurde altijd mee met de rest. Of ik kleurde lekker obstinaat tegen, dat dan weer wel. Dan denken mensen al gauw dat je eigenheid hebt, maar niets is minder waar. Ik was alleen maar reactief geweest mijn hele leven. En ik had geen idee waar dat zat; mijn basis, eigenheid, zelf, handtekening…

WAS WILL DAS WEIB NUN EIGENTLICH?

Precies op dit punt liep ik steeds weer vast en kon ik niet voldoen aan wat ik dacht dat de ander van mij verwachtte; dit ging immers over iets compleet anders: MEZELF

Ik weet nog, de dag dat dit kwartje viel. Ik liep in de HEMA langs de kaarsen. Ik zag daar al die lekkere sappige HEMA kleuren op me afkomen en voelde: ohhh!… wat lekker!

Daarna hoorde ik de veroordelende stem van mijn moeder, dat het allemaal chemische-nep-kleurstoffen-rotzooi-voor-veel-te-duur was, maar ik was deze langspeelplaat op een haartje na voor geweest en ik had het gevoeld!

WAUW… IK HAD VAN BINNENUIT GEVOELD!

Vanaf dit moment had ik een bewust ervaren aanknopingspunt. Een besef van wat smaak nu eigenlijk was. Ik had me altijd erg ongemakkelijk gevoeld als ik mensen gepassioneeerd over iets hoorde praten, want ik had zelf geen flauw benul… Maar nu had ik het bewust ervaren. Een gevoel van binnenuit, dat spontaan in je lijf komt opborrelen! En ik had er niks voor hoeven doen, het was er ineens gewoon. Bijzonder.

Daarna werd ik mij bewust van hoe razendsnel ik dit gevoel weer corrigeer, vanuit de gedachten in mijn hoofd, of vanuit een afstemmen op de ander. Maar ik weet inmiddels waar het zit en ik kan er steeds beter contact mee maken. Ik ben me ervan bewust dat een zeer onnozele trigger mij daar al helemaal weer vanaf kan gooien, maar ik weet het, dus ik kan er iets mee.

Nu ik hierin aan het groeien ben, komen ook stukje bij beetje een aantal van mijn opgedane vaardigheden weer om de hoek kijken. Maar dit keer kan ik ze inzetten vanuit wat ik zelf wil en dat voelt heerlijk. Het is dan ook minder belangrijk om ergens de beste in te zijn of te worden, nee, het wordt eerder een handig en bruikbaar gereedschap om voor mezelf mee aan de weg te timmeren…

Kortom: Je kan pas leren om bij jezelf te blijven, als je een besef van dat ‘zelf’ hebt. Als kind hebben wij vaak verkeerde voeding gehad om een gezond gevoel van ‘zelf’ op te bouwen, dus in feite hebben velen van ons geen idee!

Veel zelfontwikkelingsstudies die ik gevolgd heb, hebben bij mij (wat dit betreft) dan ook geen ene reet opgeleverd. Puur omdat ik blijkbaar ergens naartoe moest, waar ik zelf het bestaan nog niet eens vanaf wist…

Omdat ik steeds vaker te horen kreeg, dat ik teveel voorwaarts gericht was (op de ander) en wat meer in mijn eigen ‘basis’ mocht zakken, maar ik geen flauw idee had waar ik dan naartoe moest of hoe dat zou moeten gebeuren, begon dit te frustreren. En om dit steeds weer te horen wordt op een gegeven moment zwaar irritant. Dus wat deed Willemijn? Ik zette, vanuit mijn skills als actrice, gewoon de vorm en de uiterlijke kenmerken in van iemand die rustig in haar basis zat. Ik deed het trucje, en Voila! De meeste medestudenten trapten er in. Was ik tenminste van dat gezeik over die basis af.

En zo deed ik het op meerdere vlakken. Ik gebruikte mijn feilloos getrainde gevoel van observeren en nabootsen om te suggereren dat ik iets was, waar ik in feite totaal geen sjoege van had.

Om te overleven werkt dit uitstekend, al hou je de hele wereld (en bovenal jezelf) stierlijk voor de gek. Maar om je leven zinvol te vervullen mergelt het langzaam maar zeer zeker steeds verder je reeds holle bestaantje uit.

Naar mijn idee is dit een zeer essentiële stap in het heelwordingsproces van volwassenen die als kind in de overlevingsstand hebben gezeten.

Ben benieuwd hoe dit bij jullie leeft

Lof

❤

Willemijn